Claudia Schoemacher (1970), getrouwd met Robert Schoemacher schreef eerder ‘Kamer 303’ (erotische roman) en ‘Kind van de onderwereld’ (autobiografische roman). Met Het Rimpeleffect wil Claudia het taboe doorbreken op depressie en zelfmoord. In het boek worden er situaties beschreven die Claudia kent vanuit haar eigen leven, bij haar of bij vrienden. De verwachte verschijningsdatum zal in september 2017 zijn. Van Vriendin mocht ik er alvast een recensie over schrijven, deze is binnenkort te lezen in het tijdschrift, bij het Boekenpanel.
Het boek is verdeeld in drie delen en is in een hij-perspectief in ‘dagboekvorm’ geschreven. Het verhaal speelt zich zowel af in 2015, als in 1997. De situaties worden bekeken vanuit het perspectief van de hoofdpersoon Julia én vanuit Hugo Smith, de echtgenoot van Julia. Het eerste deel begint met een doorsnee avond uit het gezinsleven waar Julia, een vermoeide moeder, haar lieve, enthousiaste dochter naar bed brengt. Julia voelt zich intens moe, heeft even geen zin in spelletjes, geen puf voor grapjes en al helemaal geen geduld voor verhaaltjes voorlezen, kietelspelletjes en de rest van het slaapritueel. Ze wil zelf slapen, ze is moe en ze baalt van zichzelf. Ze voelt zich geïrriteerd, moe, onrustig, teleurgesteld in zichzelf en in haar huwelijk. Haar man is druk, de financiën gaan slecht, haar lijnpogingen lukken niet… Het leven valt haar zwaar, iets wat ze aan niemand durft te laten zien.
Het voor de buitenwereld perfecte leven van Julia en Hugo blijkt dus helemaal niet zo perfect te zijn. Ze wonen in een villa, hebben goede banen en een gezonde dochter. Toch schuilt er achter deze drie mensen veel verdriet. Hugo lijkt zijn vrouw te willen bekoren, haalt voor de buitenwereld alles uit de kast om haar zijn liefde te laten zien. Echter blijkt later in het verhaal dat hij dit alleen maar doet om zijn eigen misstappen kwijt te schelden. Zoveel leugens, zoveel bedrog, zoveel affaires met andere vrouwen, terwijl hij z’n vrouw laat denken dat ze op handen gedragen wordt.
De situatie waarin Julia zich bevindt als Hugo weer eens vreemd gaat is schrijnend, waar is die sterke vrouw gebleven? Tijdens het verhaal voel je als lezer de aftakeling en het kwijtraken van haar eigen ik. De depressie heeft Julia in haar greep wat uiteindelijk lijdt tot een zelfmoordpoging. Als ze door haar zelfmoordpoging in coma komt, wordt ze in gedachte teruggevoerd naar het jaar 1997. In 1997 was ze trots, tevreden, vrij en intens gelukkig. Als ze uit haar coma komt heeft ze onbewust lering getrokken uit deze gedachtegang, het verleden. Wat een mooi en intens ‘rimpeleffect’ blijkt te zijn. Ze kiest voor zelfstandigheid, voor eigen keuzes, voor tevreden zijn met wie ze is en wie ze kan zijn. Het einde van het boek laat dit schitterend zien…
Dit is een uniek boek om te lezen, één van de weinige boeken die ik literair niet zeer hoogstaand vind, maar het ondanks dat juist wel een waanzinnig sterk verhaal vindt hebben. Zo intens, eerlijk en zelfs rauw verwoord, waarbij het gevoel van Julia bij de lezers naar binnen wordt geslokt, pijnlijk zelfs, en je het niet meer los kan laten. Een prachtig boek wat een stempel bij je achterlaat.
Wat zou het mooi zijn als de schrijfster inderdaad haar doel behaald en het voor elkaar krijgt om, als is het maar in mindere mate, meer openheid weet te creëren over depressiviteit en de vergaande gevolgen die dit kan hebben.
Beoordeling: 5/5 sterren
Claire Mackintosch is een Britse auteur, voormalig politieagent en bekend van haar eerdere debuutthriller Mea Culpa. In 2011 startte ze als freelance journalist, inmiddels is ze fulltime schrijver. Haar nieuwste boek Ik zie jou kwam uit in juni 2017.
Zoë Walker reist iedere dag met het openbaar vervoer naar haar werk in het centrum van Londen. Tijdens haar reis, op weg naar haar werk, zit ze op dezelfde plek als altijd en leest, zoals gewoonlijk, de krant. Dan ziet ze zichzelf, op een foto, tussen de seksadvertenties. Nee, hoe dan? Er staat een nummer bij, een telefoonnummer, nee… Maar wat dan? Zoë neemt contact op met Kelly, een voormalig agent bij de zedenpolitie, maar door een misstap uit haar functie gezet. Kelly neemt de zaak serieus en wil kosten wat het kost tot een antwoord komen. Stiekem hoopt ze op deze manier terug te komen in het korps. Zoë voelt zich steeds meer ongemakkelijk, op straat, maar ook thuis. Wie is te vertrouwen? Wie houdt haar in de gaten en wie maakt er misbruik van? Als ze erachter komt dat er een link is naar een website, wordt de vraag gesteld of het een onderdeel is van een groter geheel. Is het gewoon een datingsite? Of is het meer? Met het juiste abonnement op de website kun je namelijk niet alleen het profiel van Zoë lezen, maar ook die van nog vele anderen. En de informatie over wat de ‘moeilijkheidsgraad’ per persoon is. Bah, je zou er als lezer bang van worden.
